با تنبور می‎خواند، با تنبور نفس می‎كشد و با تنبور می‎خوابد. 20 سال قبل، نزد استاد گل‎نظر عزیزی رفت و در حالی كه 11 سال بیش نداشت، مقدمات تنبور را نزد وی آموخت.
سید منصور یاری هم مقامات تنبور را به وی آموخت. بعد از آن بود كه پا به گروه مولوی گذاشت و با صدای استاد مرحوم شریفیان نواخت. سرپرستی گروه تنبور نوازان بنیاد شهید كرمانشاه در سال‎های 69 و 70، بنیان‎گزاری گروه تنبورنوازان عشاق در سال 71، عضویت در گروه مردان خدا به سرپرستی سید جلال محمدیان از فعالیت‎ها و شاید افتخارات وی به شمار آید.
سال 75 به دعوت شیوخ عرب، به امارات رفت و از آن پس پای وی به خارج از مرزها باز شد. با سفر به سوئیس و خصوصاً مسافرت آخر وی به ایتالیا، صدای تنبورش را به گوش اروپایی‎ها رساند و با آن‎ها از فرهنگ كهن و غم عمیق مردمش سخن گفت. با یك ساعت تاخیر، سر قرار با او حاضر می‎شویم، اما بدقولی ما را با خوش قولی جبران می‎كند و از خودش می‎گوید و تنبور و تنبور و تنبور.

تنبور، سازی باستانی است که تا اوایل انقلا‌ب ناشناخته مانده بود. از نیمه‌های سال ۱۳۵۹ گروهی در کرمانشاه به رهبری کیخسرو پورناظری شکل گرفت که همه دست بر این ساز داشتند و روی موسیقی به خصوص این ساز کار می‌کردند. اعضای این گروه که «تنبور شمس» نام داشت با همراهی شهرام ناظری (عموزاده کیخسرو) دست به انتشار اولین آلبوم خود «صدای سخن عشق» زدند که این آلبوم در زمان خود بسیار مطرح شد. قطعات این آلبوم و نوای تنبور نوازنده‌های آن به سرعت مرزهای ایران را پشت سر گذاشت و به اروپا و آمریکا نیز رسید. اما چون اکثر گروه‌ها در ایران، اعضای این گروه نیز پس از مدتی آن را ترک کردند و کیخسرو به تنهایی و با همراهی پسرانش تهمورث و سهراب همچنان سرپرستی آن را با نام گروه «شمس» بر عهده دارد.